Betoverende kernfusie Zuyd – RWTH Aachen

Zomaar een doordeweekse avond. Laat en moe thuis van het werk en dan moet je nog naar Maastricht. Donderdagavond 29 januari 2012 om 20:00u is een concert in de St. Anna kerk. Ruim twee uur later stroomt de energie door je lijf en kom je betoverd weer buiten.

Het Universiteitskoor Maastricht en het koor en orkest van het Collegium Musicum RWTH Aachen verzorgden samen een concert ter gelegenheid van het 55 (koor) en 60 (orkest) jarig bestaan van het Collegium Musicum. Het Universiteitskoor Maastricht bestaat 35 jaar, geen jubileum maar toch een respectabele leeftijd. Maar laat ik je vertellen… hier was een fusie tot stand gekomen in de meest kernachtige zin van het woord. Er stond één groot koor alsof ze al 35 jaar samen waren. Een geslaagde kernfusie zou ik zeggen en een prachtige samenwerking tussen Zuyd en RWTH Aachen. Weliswaar geen technische samenwerking, maar een culturele… en dan toch kernfusie?

Voor de pauze speelde het orkest muziek van Christopher Marshall en Gustav Holst en werd gedirigeerd door hun vaste dirigent Hub Pittie. Vervolgens zong het koor twee liederen van Eric Whitacre. Het koor klonk met zijn 140 zangers indrukwekkend en transparant. De tekst was bijna woordelijk te verstaan. Het klankbeeld en de dynamiek waren goed in balans, mooie muziek muzikaal gebracht. Wim Vluggen, dirigent van het Universiteitskoor Maastricht, betoverde de koorleden.

Opgewarmd door de mooie klanken voor de pauze… het hoogtepunt kwam daarna. De kern van het concert was The Armed Man (A Mass for Peace) van Karl Jenkins, een van ’s werelds meest uitgevoerde eigentijdse werken. Koor en orkest, en niet te vergeten de solisten, deden dit werk eer aan. In de dynamiek werden alle uitersten gebruikt, ik heb nog nooit een koor horen schreeuwen tot het pijn doet aan je oren.

Wim Vluggen had de toverstok ter hand genomen: met hun muzikale kernfusie betoverden de muzikanten hun publiek. Eigenlijk, als je daarover nadenkt, zijn de meeste van die muzikanten amateurs die voor hun hobby zingen in het universiteitskoor of spelen in het orkest. Door de gedrevenheid waarmee werd uitgevoerd overstegen deze ‘amateurs’ zichzelf. Ik vraag me werkelijk af of een koor en orkest met professionele musici dit beter had gedaan. Maar eigenlijk schieten superlatieven te kort. Ik kan een concert mooi vinden en ervan genieten, soms heb ik van die kippenvel momenten. Kippenvel van muziek? Ken je dat? Maar hier was het op de een of andere manier meer dan dat. Ik was betoverd en vroeg me verbaasd af hoe mij dat nou toch kon gebeuren. Het voelde alsof een stroom van warme tranen over mijn gezicht liep. Het was een warme emotie die energie opleverde. Tovenaar Wim bedankt!

Het moet inspirerend zijn om met jonge mensen aan zo’n productie te werken. De twee dirigenten hebben een mooie baan. Hub en Wim moeten wel gelukkige mensen zijn. Proficiat met dit prachtige resultaat.